|
อาหารตรงหน้าซึ่งมีเพียงข้าวสี่ทัพพีกับผัดผักบุ้งกับไก่ต้มแกล้มน้ำจิ้มเปรี้ยวตรงหน้า เคียงด้วยผลไม้สามชนิดจัดวางแบบกระจุ๋มกระจิ๋มในกล่องทัปเปอร์แวร์นั้น สร้างความขบขันให้แก่เพื่อนร่วมงานของดุจหทัยซึ่งทำหน้าแหยเพราะนึกอับอายไม่น้อยกับสิ่งที่ตัวเองทำ
“ยายนกยูง!”
เขมนิจซึ่งเป็นผู้หญิงรูปร่างผอมแห้ง กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนเรียกเพื่อนสาวเสียงสูง ก่อนจะยื่นถุงหิ้วที่มีอาหารชุดแฮมเบอร์เกอร์ให้
“กินนี่ดีกว่า...แค่นั้นจะไปอิ่มอะไรกัน เดี๋ยวตัวเองคิดเลขผิดๆ ถูกๆ เงินหายไปก็แย่หรอก”
“แค่นี้ก็อิ่มแล้ว”
คิ้วเรียวของคนหวังดีที่ถูกวาดด้วยเลเซอร์ยกขึ้นไม่เชื่อ
“ปรกตินกยูงกินมากกว่านี้ตั้งหลายเท่านี่”
“อือ”
“แล้วนี่จะลดความอ้วนเหรอ...เก่งนะ พี่ชายของนิดหน่อยยังลดไม่ได้เลย โม้มาจะเป็นปีแล้ว...กลับอ้วนขึ้นๆ ทุกวัน ตอนนี้เพิ่มมาอีก 10 โลอ่ะ”
คนเล่าทรุดตัวนั่งเก้าอี้
“เพิ่งเริ่มน่ะ...สี่วันเอง นกยูงไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหน”
ดุจหทัยเสียงอ่อย แม้จะได้รับประทานอาหารทุกมื้อ พร้อมกับออกกำลังกายเบาๆ เช่นเดินในสวนสาธารณะใกล้บ้าน แต่ด้วยความที่เคยกินเยอะ แถมจุบจิบด้วยขนมนมเนยหรือพวกลูกชิ้นไส้กรอก จึงแทบจะทนไม่ไหว
“เพื่อสุขภาพไม่ใช่หรือ แต่ก็นะ! อย่างนิดหน่อยตัวผอมเป็นกุ้งแห้งแบบนี้ ยังมีตั้ง 190 มิลลิกรัม ใครจะไปคิดเนอะว่าจะเป็นไปได้”
“นิดหน่อยก็คุมอาหารสิ”
“ก็ว่าอยู่”
ร่างผอมแห้ง เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ระหว่างที่หันมองเพื่อน
“แต่นกยูงใจเด็ดนะ...อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองแบบนี้ ถามหน่อยเหอะ...จะมีข่าวดีรึเปล่า ถึงได้อยากสวยเหมือนเก่า”
คนถูกถามรีบส่ายหน้ากลมไปมา จนเส้นผมหยิกสลวยกระจายทั่วแผ่นหลัง
“ไม่เชื่อ! นิดหน่อยเห็นมารับกันทุกเย็นเลย ดีเนอะ...มีแฟนเป็นฟิตเนสเทรนเนอร์ ชัวร์เลยว่าไม่นานนกยูงก็จะผอมสวยแน่ๆ”
“ไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย”
ร่างอ้วนเถียง แต่มือกลับยกแฮมเบอร์เกอร์ฉ่ำซอสเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ได้ลืมว่ากำลังไดเอทอยู่ แต่สมองกลับคิดหาคำตอบค้านว่าอดมาได้ตั้งหลายวัน อีกทั้งเป็นตอนกลางวัน จะกินนอกเหนือเมนูไปบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่ตั้งใจอดอาหารมื้อเย็นนี้แทน ก็คงไม่เป็นไร
“แหม! ปากแข็ง”
“คนนั้นเป็นเพื่อน...เพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว”
เขมนิจส่ายหน้าไม่เชื่อ และแล้วก็เอ่ยบอกให้เพื่อนได้ทานกลางวันตามสะดวก
“ขอบใจนะนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไร...แล้วก็ตั้งใจซื้อมาฝาก เอาเป็นว่าให้รางวัลนกยูงที่อดคุมอาหารมาได้ตั้งหลายวันแล้วดีกว่า...ยังไงนิดหน่อยเอาใจช่วยนะ”
“จ้ะ”
เมื่อเพื่อนรักหันไปสนใจเช็คอีเมล์ จึงก้มหน้าก้มตารับประทานอาหาร แต่ที่ไหนได้ผ่านไปแค่ห้านาที พร้อมกับอาหารอุดมไขมันถูกกัดไปแล้วครึ่งชิ้นแถมด้วยน้ำอัดลมอีกอึกใหญ่นั้น กลับต้องรีบวางลงแล้วหยิบช้อนตักผักเข้าปากโดยอัติโนมัติ ส่วนมือซ้ายสไลด์หน้าจอรับสาย
“โหล”
“แอบกินอะไรอยู่?”
ชีวินกระเซ้าเสียงหัวเราะร่วน แต่คนฟังกลับตกใจจนเผลอกรอกตามองไปโดยรอบอย่างหวาดระแวง
“เปล่า”
“อย่ามาปดกันเลยน่า...เห็นๆ อยู่”
คราวนี้หญิงสาวถึงกับเหลียวมองล่อกแล่กกว่าเดิม แถมผุดลุกขึ้นดูว่าคนโทรมาแอบอยู่ตรงไหน ทว่าผ่านไปชั่วครู่ก็นั่งลงเช่นเดิม แต่มืออูมกลับแซะขนมปังออก แล้วหยิบหมูที่โดนประกอบเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ น้ำเกรวี่ชุ่มฉ่ำละลายในปากช่างเหมือนอารมณ์ของเธอที่แสนจะฉ่ำชื้นเพราะถูกเติมเต็มด้วยอาหารอร่อยๆ นั่นเอง
“วินอ่ะไม่ต้องมาอำนกยูงหรอกน่า”
“ไม่ได้อำ”
ชายหนุ่มที่ปลีกตัวมาเข้าห้องน้ำ หลังจากออกไปพักกลางวันในตอน 11 โมง สำหรับพนักงานที่ทำงานกะเช้าตั้งแต่ 6 โมงเช้าถึงเวลาเลิกงานยามเคารพธงชาติตอนเย็น
“ตอนนี้นกยูงกำลังกินแฮมเบอร์เกอร์ใช่มั้ยละ?”
“คุณพระ!”
หญิงสาวแทบสำลัก
“วินคิดไม่ผิดจริงๆ”
“เค้า...”
พอโดนจับได้ ก็มักจะเป็นแบบนี้ เค้า...ตัวเอง หลุดจากร่างอ้วนเพื่อออดอ้อนบ่อยครั้ง
“ทำผิด...พรุ่งนี้ก็ต้องโดนลงโทษ เย็นนี้นกยูงคงต้องออกกำลังกายเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว”
“หา!”
“คราวต่อไปถ้าไม่อยากลำบากแบบนี้...ก็อย่าแอบกินสิ”
ดุจหทัยถึงกับหน้างอ เมื่อได้ยินถ้อยคำเช่นนี้ แต่จะให้โทษเพื่อนสาวซึ่งไม่ได้รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ และด้วยความเห็นใจบวกกับเป็นห่วง จึงซื้ออาหารมาให้
“อือ”
“งั้นตอนเย็นก็เข้าคลาสบอดี้คอมแบต แล้วก็ต่อด้วยว่ายน้ำสักครึ่งชั่วโมง”
กิจกรรมที่เพื่อนเสนอ สร้างความกระอักกระอ่วนให้แก่หญิงสาว ก็อย่างหลังนี่แหละ มืออูมที่จับช้อนตักข้าวอยู่ถึงกับวางลงเลยทีเดียว
“กลับบ้านเย็นเลยสิ”
“หรือว่านกยูงมีธุระ”
“จ้ะ”
เพื่อนสาวรีบตอบกลับไป ทำให้ปลายสายถึงกับครุ่นคิดว่าตัวเขาเองคงจะออกปากบังคับกันมากเกินไปแน่ ดังนั้นคงต้องปล่อยวางบ้าง จึงได้เอ่ยว่าไม่ต้องไปกังวลกับสิ่งที่เขาพูด จากนั้นจึงวางสายไปปล่อยให้คนรับสายนั่งเฉย ก่อนจะหมดอารมณ์รับประทานอาหาร จึงเก็บกล่องพลาสติกไปล้าง พร้อมกับตั้งใจแน่วแน่ว่ามื้อเย็นคงต้องงด เพื่อไม่ให้น้ำหนักดีดขึ้นมา หลังจากที่มันไปแตะ 69 กิโลกรัมจนนิ่งแล้วนั่นเอง
+++++
การจราจรในช่วงห้าโมงครึ่งถือได้ว่ายังไม่หนาแน่นนัก แต่ก็ทำให้ดุจหทัยที่ได้กลับบ้านในเวลาปรกติถึงกับออกอาการชื่นใจไม่น้อย จึงคิดจะแวะรับหลานชายที่บ้านพ่อแม่ของโยธิน ทว่าต้องมุ่งหน้ากลับบ้านเลย เพราะคัตสึโมะโตะโทรศัพท์มาตามตัวด่วนนั่นเอง
“คุณพระนาย”
“ครับ”
ดุจหทัยกดกริ่ง ก่อนจะกรอกเสียงผ่านลำโพงเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่หลังใต้ซุ้มพวงแสด
“มาแล้ว”
“เดี๋ยวผมออกไป”
หญิงสาวรับคำ แต่ถอยออกจากประตูรั้วเล็กออกมายืนมองบ้านของชายหนุ่ม ซึ่งมันถูกซื้อมาเกือบปีแล้ว ทว่าเพิ่งจะมีช่างเข้ามาตบแต่งเพิ่มเติมเมื่อกลางเดือนที่แล้วนี่เอง และระหว่างนั้นฐานทัพรวมถึงที่หลบซ่อนของเด็กชายภควัฒน์ก็ต้องปิดชั่วคราว เพราะทุกคนกลัวว่าเจ้าของบ้านจะมาเห็นเข้า จึงกำชับให้เก็บของเล่นรวมถึงทุกอย่างขนกลับบ้านผ่านทางต้นไม้ใหญ่ริมรั้วนั่นเอง
แต่ปัจจุบันนี้ก็ยังขนกลับไปซ่อนตรงที่เดิม แถมมากกว่าเดิม เพราะมีคนให้ท้าย!
“ป้า”
เสียงเรียกจากจุดเดิมที่ถอยห่าง ทำให้เธอต้องกระเถิบเข้าไปให้ชิดเช่นเดิม
“ป้า...ไปแต่งตัวใหม่ด้วย ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นมาก็แล้วกัน”
“ทำไมต้องกลับไปเปลี่ยนด้วย”
“เถอะน่า”
ทว่าเธอไม่ยอมขยับตามที่บอกสักนิด
“ถ้าคุณอมพะนำแบบนี้...ฉันไม่ไปย่ะ”
“อมพะนำ?”
เมื่อได้ยินเขาทวนคำ ก็แอบเบ้หน้า ถอนหายใจ โทษตัวเองว่าไม่น่าใช้คำที่มันแปลกๆ สำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นจึงสะบัดหน้าหนีไปยังบ้านของตัวเองทำตามที่บอกดีกว่า เพราะขืนขัดแล้วล่ะก็อีกฝ่ายก็มาโทรมาจนกว่าจะรับสาย พอไม่โผล่หน้าไปก็จะมากดออดตามถึงบ้าน
แต่คราวนี้จะแกล้งกดคืนแทน!
“นี่แหน่ะๆๆ”
มืออูมทำตามที่สมองสั่ง เมื่อเดินกลับมาในชุดเสื้อยืดตัวหลวมโครกสีฟ้าอ่อน ระสะโพกที่ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นครึ่งขาอ่อน ส่วนมืออีกข้างเท้าสะเอวอวบไว้มั่น สีหน้าเตรียมหัวเราะเยาะเย้ยเต็มที่เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งเดินลากรองเท้าแตะ หน้ายุ่งๆ มาเปิดประตูให้
“หยุดซะที!”
“จัดให้!”
พอพูดจบ ก็ระรัวนิ้วชี้ติดๆ กันเข้าไปอีก จนเจ้าของบ้านเผลอยกนิ้วชี้คาดโทษ
“อะไรค้า”
แถมยังลอยหน้าลอยตา หัวเราะร่วนสมทบเข้าไปอีก
“ป้า”
“หือ?”
“ถ้าไม่หยุด! ผมแช่งให้คุณอ้วนเป็นยายช้างร้อยโล...เอามั้ย?”
วาจาร้ายกาจ แถมสีหน้าเคร่งเครียดจนคนยั่วโทสะถึงกับย่นคอ แต่แล้วกลับเดินเฉียดร่างผ่านด้านหน้าชายหนุ่ม ยกศอกขึ้นกระแทกหน้าท้องแกร่ง แม้อีกฝ่ายจะไม่สะเทือนแต่ก็สาสมใจพอควร
“ยายป้าร้อยโล”
เสียงทุ้มลอยตามหลังมา แถมย้ำซ้ำๆ จนคนโดนล้อหันขวับไปมอง
“คุณพระนาย!”
“ครับ”
“พูดจาให้มันดีๆ หน่อยนะ...ตอนนี้ฉันหนักแค่ 69 โล แล้วก็จะลงไปเรื่อยๆ ย่ะ อย่ามาทำเป็นมึนไล่ฉันออกจากโปรเจ็คส์เด็ดขาด...ไม่มีทาง!”
ร่างอ้วนส่ายนิ้วชี้ไปมา ยั่วเขาบ้าง
“แน่ใจหรือที่พูด”
“หมายความว่ายังไง?”
ใบหน้ากลมต้องแสงตะวันยายเย็นเหมือนยายหมูน้อยขี้งอนเหลือเกินสำหรับคนมอง แต่แววตาสิกลับวิบวับเหมือนแม่เสือตัวกลม
“วันนี้คุณทำผิดข้อตกลงของเราบ้างรึเปล่า”
“........”
คัตสึโมะโตะสืบเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ
“ฉัน...ไม่มี...ไม่ได้ทำผิดอะไรนี่”
“แน่ใจ”
ร่างสูงโปร่งกอดอก รอคอยคำตอบจากคนปากแข็ง และกำลังจะอ้าปากหลอกล่อให้หลุดปากนั้น กลับต้องหยุดยั้งไว้ก่อน พลางยกมือกวักเรียกเพื่อนชาวต่างชาติของเขาให้มาพบกับหญิงสาวตุ้ยนุ้ยข้างตัว
“โกหกมันบาปนะป้า”
“ห๊ะ? กล่าวหากันชัดๆ!”
ร่างอ้วนเถียง แถมตีหน้าซื่อใส่
“เราสองคนมีเรื่องต้องคุยกัน...โอ๊ะ! แอลลี่”
ชายหนุ่มพูดคาดโทษนั้น อุทานเรียกเพื่อนสาวด้วยสำเนียงอังกฤษชัดเปรี๊ยะจนร่างอ้วนถึงกับมองด้วยความอิจฉา ขณะที่นึกกังวลว่าตัวเองจะคุยกับสาวผิวสีที่ยิ้มมาตั้งแต่ออกประตูบ้านรู้เรื่องหรือไม่ กระทั่งถึงร่างโปร่งระหงมาถึง แถมยังยิ้มให้กว้างขวางกว่าเดิมจนแทบจะเห็นฟันทั้ง 32 ซี่เลยกระมัง
“ตายล่ะวา”
“กลัวฝรั่งงั้นสิ”
หญิงสาวบ้านเรือนเคียงค้อนขวับใส่คนถามที่ทำเป็นแสนรู้เหลือเกินว่าตัวเธอหวั่นกลัวชาวต่างชาติแค่ไหนจากน้ำลายในปากเหนียวหนึบขึ้นมา แถมในหัวยังเค้นเอาความรู้ภาษาอังกฤษที่กลบไว้มาใช้อย่างปัจจุบันทันด่วน แต่สงสัยขี้เลื่อยจะมากมายจึงนึกไม่ค่อยออกเอาเสียเลย
“มันเรื่องของฉันย่ะ”
“ป้า...นี่แอลลี่”
ชายหนุ่มตัดบทด้วยการแนะนำเพื่อนสาวผิวสีให้รู้จัก ซึ่งแขกของเขาเลิกคิ้วขณะมองหน้าขาว
“ฮาโหลว”
“ไฮ”
ดุจหทัยยื่นมือไปเช็คแฮนด์ หลังจากแอลลี่ซึ่งอมยิ้มกับคำทักทายนั้น เป็นฝ่ายส่งมือมาให้ก่อน
“มาย เนม อีส นกยูง...เอ๊ย! โนๆ มาย เนม อีส พีคอร์ค”
“โอ...พีคอร์ค?”
แอลลี่ถึงกับทวนชื่อที่ได้ยิน คิ้วเรียวสวยยกขึ้น หากพยายามปั้นหน้าไม่ให้ยิ้มขำ แต่แล้วแทบจะหยิกแขนขาวของคัตสึโมะโตะที่หน้าบาน ร่วนดังลั่นจากสิ่งที่ได้ยินแถมตัวงอเหมือนกุ้ง อากัปกิริยาเล่านั้นส่งผลให้ดุจหทัยที่ว่าจะรักษาภาพพจน์ให้ดูใจเย็น เป็นคนดูดีต่อหน้าเพื่อนใหม่ให้สติขาดผึง พุ่งตัวเข้าไปตะปบมือเข้าที่แขนขาวแล้วบิดสุดแรงเกิดจนชายหนุ่มร้องจ๊าก เท่านั้นไม่พอสะบัดแขนให้หลุด พร้อมกับกระเถิบตัวหนีไปด้านหลัง แต่นั่นกลับเปิดโอกาสให้ร่างอ้วนเข้าคลุกวงในจนได้
“ป้า!”
พลั่ก!
กำปั้นอูมๆ ซัดเข้าที่ปลายคางเรียวอย่างแรงจนคนที่ถอยไปจนสะโพกชนเข้ากับประตูรถด้านหลัง ไม่อาจจะหนีไปไหนได้เมื่อคนคุกคามขยุ้มคอเสื้อ แล้วง้างหมัดใส่อีก ทว่ามือขาวแบขึ้นรับไว้ทัน
“ยายป้าร้อยโล”
“ฉันไม่เก่งอังกฤษนี่นา”
“ชัดเจนมาก”
คนตอบขยับกรามไปมา ให้คลายความปวดร้าว แต่ยังไม่วายหัวเราะอีก
“รู้ตัวรึเปล่าว่าคุณหัวเราะเยาะฉันก่อน! เจอแค่นี้ยังน้อยไป!”
ดุจหทัยเงยหน้ามอง ตาวาววับด้วยรู้สึกกรุ่นโกรธไม่น้อย ความกดดันเพราะต้องโดนจำกัดทั้งอาหาร เพิ่มกิจกรรมเผาผลาญแคลอรี่สะสมอยู่ในตัว อีกทั้งต้องรายงานสภาพอารมณ์และความรู้สึกให้แก่ชายหนุ่มทุกวันก่อนนอน จึงเป็นเหมือนลูกไฟย่อมๆ ผลักดันให้เธอทำเช่นนี้
นอกจากลมหายใจฟืดฟาด ร่างอ้วนยังกัดกลีบปากแน่น แถมกระทืบเท้าลงบนพื้นซีเมนต์เหมือนว่ามันเป็นตัวแทนของร่างสูงโปร่งอีกต่างหาก
“ผมขอโทษนะป้า”
“ไม่รู้ไม่ชี้...รู้แต่ว่าถ้าขืนต่อไปยังเยาะกันอยู่แบบนี้...คุณไม่ตายดีแน่”
ร่างอ้วนไม่สนใจในสิ่งที่ได้ยิน นอกจากจะคาดโทษเสียงขุ่น พลางกระตุกคอเสื้อเพื่อตอกย้ำ
“ครับผม”
“รับปากก่อนว่าจะไม่ทำอีก”
คัตสึโมะโตะมองไกลเกินศีรษะไปสบตากับแอลลี่ที่ยกมือปิดปาก กั้นเสียงหัวเราะคิกคัก ร่างสูงโปร่งนี้เคยคบหากับและสนิทแนบแน่นกับหญิงสาวผิวสีนี้มาเกือบสองปี กระทั่งฝ่ายหญิงเป็นคนเอ่ยปากบอกลาด้วยเหตุผลที่ผู้ชายคนใหม่เอ่ยปากขอแต่งงาน สร้างอนาคตร่วมกัน ซึ่งดีกว่าอยู่อย่างไร้หลักลอยกับเขานั่นเอง
“ครับผม!!”
คราวนี้ประโยคเดิม แต่หนักแน่น
“ดี! ขืนยังทำนิสัยแย่ๆ...ฉันก็จะขอแช่งคุณคืน...ให้...ให้โดนแฟนทิ้ง! ทิ้งไปหาคนใหม่ที่ดีกว่า เริ่ดกว่า...คุณเป็นร้อยเป็นพันเท่า”
“ไม่มีวันหรอกป้า”
“ต้องมีสักวันย่ะ!”
ชายหญิงที่ต้องทำงานร่วมกันไปอีก 3 เดือน ต่างจ้องหน้ากันแทบไม่กระพริบตา จนแอลลี่ซึ่งมาช่วยงานอดีตแฟนหนุ่มถึงกับกอดอกมอง จากนั้นจึงเอ่ยปากให้แยกจากกัน โดยดุจหทัยสะบัดหน้าพรืดแต่ไม่วายย่ำเท้าเข้าที่หน้าแข้งเปลือยของเขาอีกหนึ่งที
“คัตสึ”
“ผมรู้แล้ว...คอยเดี๋ยว...จัดการกับป้าก่อน”
คัตสึโมะโตะที่ถูกปล่อยเป็นอิสระชี้นิ้วมายังร่างอ้วน ก่อนจะผลุบหายไปหลังบ้านสักพักจึงออกมาพร้อมกับอุปกรณ์สำหรับล้างแล้วก็ขัดเคลือบสีรถส่งให้ดุจหทัย ที่ทำสีหน้างงงันชั่วครู่ แต่พอได้ยินคำสั่งก็แทบจะร้องกรี๊ดเพราะถูกเรียกมารีดไขมันด้วยการล้างรถคันงามให้สะอาดเอี่ยมแทนการเสียเหงื่อในคลาสออกกำลังกาย โดยไม่อาจคัดค้านได้นอกจากก้มหน้าก้มตาทำไป เพราะหลักฐานชิ้นสำคัญมันอยู่ในโทรศัพท์มือถือของเขาจนไม่อาจเถียงสู้ได้เลยสักคำ
|
