บ้านพราวดาว - ปล่อยใจให้ลอยล่องไปกับนิยายรักแสนหวาน

               แชะ...แชะ...แชะ

                เสียงกดปุ่มถ่ายภาพจากกล้องดิจิทัลตัวเล็ก อุปกรณ์คู่กายชิ้นสำคัญอันหนึ่งที่ไม่สามารถจะทิ้งขว้างให้ห่างตัวได้แม้แต่น้อย เพราะว่ามันถูกหิ้วติดตัวชนิด ‘ไปไหนไปกัน’ หากหายขึ้นมาแล้วล่ะก็ นอกจากจะโดนเฉ่งจากญาติผู้พี่...รามิล โรเซ็นเบิร์ก เดชาภิมุกข์ที่ซื้อเป็นของกำนัลให้ในวันเกิดแล้วนั้น เธอยังต้องเก็บเงินซื้อเองตามที่ให้สัญญากัน

                “อูย...คราวนี้แหละ เอเลียส...เธอเสร็จฉะ...ว๊าย...กรี๊ดดดดดดดด”

                เจ้าของมันเป็นสาวน้อยวัย 22 ปี รูปร่างแบบบางอ้อนแอ้น หน้าตาน่ารักสดใสนั้น อารมณ์ที่กำลังชื่นมื่นแปรเปลี่ยนเป็นตกใจจนมันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อมองตามมือสีแทนของใครคนหนึ่งกระชากของรักของหวงไปจากมือ แล้วเหวี่ยงกระทบพื้นคอนกรีตจนมันแตกกระจาย สุดท้ายกลายเป็นแค่เศษอิเล็กทรอนิกส์ไร้ค่า  

                ดวงหน้าน่ารักสดใสสไตล์เอเชียถึงกับตกใจปนขัดเคือง... 

                “แกทำบ้าอะไร!!”

                ภาษาสากลถูกตวาดแหวออกจากหญิงสาวนามว่าเอมอรดา อัครพงษ์ สาวไทยใจเด็ดที่ไม่ใช่คุกคามด้วยคำพูดอย่างเดียว แต่ตอนนี้เธอกำลังกระโดดเข้าหาผู้ชายตัวใหญ่โตอย่างกับตึกสิบชั้นคนหนึ่ง ซึ่งยืนเท้าสะเอวสอบมองด้วยสายตาภายใต้แว่นกันแดด คล้ายจะดูหมิ่น

                “ทำกับฉันแบบนี้ แกตาย!!”

                เล็บยาวคมถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม พร้อมทาสีดำตะกุยเข้ายังแก้มสากระคายเรื้อด้วยหนวดเครา จนเป็นทางยาวเลือดซิบ เท่านั้นไม่พอเส้นผมสีน้ำตาลสลวยยาวระต้นคอ อีกทั้งยังปรกหน้าตาคือเป้าหมายใหม่ที่โดนดึงทึ้งจนหนังศีรษะแทบจะหลุด

                “นี่แหนะ...ไอ้ยักษ์!”

                อาการเจ็บร้าวที่หนังศีรษะทำให้ชายหนุ่มถึงกับขบกรามแน่น

                “หยุ๊ด!!”

                เขาผู้นี้...มัทเธอุส สเตฟานิสต้า...จัดเป็นชายหนุ่มเรือนร่างสูงใหญ่กว่า 190 ซม ตะโกนเสียงดังลั่นปานฟ้าผ่า พร้อมกับจับหมับเข้าที่มือบาง ตัดสินใจกระชากมันอย่างแรงโดยยอมกัดฟันเจ็บตัวเพียงครั้งเดียว แทนที่จะถูกเธอทำร้ายไม่มีหยุดเช่นนี้

                “ถ้าไม่หยุด...คุณจะโดนดีกว่านี้แน่!”

                ร่างสูงใหญ่ใต้สูทสีดำสนิทเนื้อดีข่มขู่ ขณะพยายามรวบสองมือของเธอไปรวมกันไว้ด้านหลังแบบบาง แต่สองขาเพรียวที่เป็นอิสระกลับยกขึ้นมาหมายจะถีบหน้าแข้งของเขาให้เจ็บปวด จนต้องเบี่ยงกายหนีเป็นพัลวันพร้อมตวัดสองแขนกอดรัดร่างอ้อนแอ้นที่หมายประทุษร้ายให้ทำได้แค่ดิ้นกระแด่วๆ เหมือนไส้เดือนโดนน้ำเกลือในอ้อมอกกำยำของเขาเท่านั้น  

                “ยังฤทธิ์มากอีก ผมบอกว่ายังไง?” 

                “ไม่ฟัง!! ฉันรู้แต่ว่าแกทำร้ายลูกรักของฉัน”

                “ไหนล่ะ?”

               คราวนี้ชายหนุ่มรัดอ้อมแขนแน่นขึ้น เมื่อพบว่าเธอดิ้นยุกยิกไปมา แล้วพยายามยกเข่าหมายกระแทกกล่องดวงใจให้หน้าเขียว

                “หน๊อย! ทำเป็นตีหน้าซื่อ ไอ้...ไอ้...กรีกเก็งกอง”

                “อะไรของคุณ...กรีก...เก็ง...กอง”

                ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูคล้ายจะแสนกระด้างในสายตาของคนที่เห็นนั้น ฉายแววสงสัยพลางทวนคำเรียกขานอันแสนแปลกประหลาด แต่สำหรับเอมอรดาที่ชักจะร้อนๆ หนาวๆ เพราะหน้าอกขนาดเกินตัวนี้ มันกำลังบดเบียดเรือนร่างแสนกำยำนั่นเอง

                “ว่าไง?”

                “อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก”

                เอมอรดาพยายามดันกายออกห่าง แต่แขนล่ำกลับไม่ขยับสักนิด

                “ใช่”

                “ซื่อบื้อจริง...ก็ผู้หญิงที่มีงูยั้วเยี้ยอยู่บนหัวไง แถวบ้านฉันเรียกว่าเจ้าแม่งูเก็งกอง! แล้วนี่อย่าบอกนะว่าไม่เห็นด้วยกับสายตาของฉันที่เห็นผู้ชายห่ามๆ หน้าตาเถื่อนๆ ผมเผ้ายาวรุงรังสารรูปก็ไม่ต่างจากพวกเก็งกองนั่นน่ะ ว่างๆ ก็ไปส่องกระจกดูบ้างนะว่า...น่าเกลียด!! อี๋...น่ากลัว...น่าขยะแขยง...แค่ไหน”

                “ผู้หญิงปากจัด!!”

                มัทเธอุสด่าซึ่งหน้า เป็นผลให้เอมอรดาถึงกับอ้าปากค้าง ในวาจาร้ายกาจของเขา แต่เจ้าของใบหน้าน่ารักกลับเชิดขึ้นราวกับไม่แคร์สักนิด

                “ไอ้กรีกเก็งกอง”

                หญิงสาวย้ำให้ชัดอีกครั้ง

“ไอ้ที่คุณกำลังเปรียบเทียบนั่น...ที่ผมรู้จักก็น่าจะเป็นเมดูซ่าที่สามารถสาปคนที่มองใบหน้าของนางให้กลายเป็นหินได้ แต่สำหรับผม...ถ้ามีฤทธิ์เดชแบบนั้นล่ะก็ คงจะสาปให้หาผู้ชายมาเป็นแฟนด้วยไม่ได้ดีกว่ามั้ง สำหรับผู้หญิงปากร้ายอย่างคุณเนี่ย”

“.........”

ร่างอ้อนแอ้นแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่ใช้กำลังกับเธออยู่ตอนนี้ก็ปากร้ายไม่เบาเช่นกัน

“เชอะ!”

“บ่นอะไร แล้วนี่ถามหน่อยเถอะผู้หญิงอย่างคุณ...ต้องการอะไร ถึงได้มาด้อมๆ มองๆ แล้วก็แอบถ่ายรูปหลานชายของผม”

                “หลานชาย?”

                หญิงสาวทวนคำเรียกพร้อมทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินจากร่างสูงใหญ่ที่ยังโอบเอวคอดไว้แน่น ก้มใบหน้าลงมองผิวหน้าใสให้ชัดเจน ผิวกายหอมกรุ่นคล้ายกับใครคนหนึ่งที่ไม่เคยหายจากความทรงจำในหัวใจ ขณะที่อีกฝ่ายกำลังครุ่นคิดถึงบุคคลที่สาม

                ใบหน้าคมคร้ามของชายคนนี้ แจ่มชัดยิ่งขึ้น เพราะเมื่อวานนี้เขาเพิ่งจะออกโทรทัศน์เพื่อแถลงข่าวว่าได้รับแต่งตั้งเป็นผู้จัดการมรดกของเอเลียส มักซิม่าร์ จนกว่าหลานชายจะอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์จึงได้จะครอบครองกิจการบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์นั่นเอง

                “ใช่! อย่าบอกนะว่าพวกผู้หญิงแบบเธอจะไม่รู้จัก”

                “ผู้หญิงแบบฉัน!...ไอ้ที่พูดออกมาเนี่ย หมายความว่ายังไง?”

                สายตาลึกล้ำดั่งน้ำทะเลลึกใต้แว่นกันแดดปราดมองดวงหน้าที่มองหาเรื่อง

                “พวกคลั่งคนดัง”

                น้ำเสียงดูถูกปนเย้ยหยัน

                “วันๆ นอกจากจะแหกปากกรี๊ดๆ แล้วก็คงคิดจะหาเงินเข้ากระเป๋าง่ายๆ ด้วยการหมกมุ่นหาแต่ข้อมูลว่าเอเลียสไปไหนมาไหนบ้าง คอยแต่จะแอบตามไปถ่ายรูป...ถ่ายคลิป บอกมาสิว่า...คุณเอาไปขายให้กับไอ้นิตยสารเฮงซวยเล่มไหน บอกมา!”

เอมอรดาถึงกับอึ้ง เมื่อโดนเข้าใจผิดว่าหาผลประโยชน์จาก...เอเลียส มักซิม่าร์ เพื่อนสมัยไฮสกูลที่ทั้งเธอและอีตากรีกเก็งกองกำลังพูดถึงนั้น ทว่าเวลาแห่งสัมพันธ์อาจจะสั้นไปสักนิดเพราะเรียนด้วยกันแค่เทอมเดียว จากนั้นเพื่อนชายก็หันไปเอาดีทางด้านการเป็นนักกีฬาเทนนิสเยาวชน จนตอนนี้เทิร์นโปรสู่นักกีฬาอาชีพ ซึ่งกำลังไปได้ดี เพราะในวัยแค่นี้ก็กำลังไต่ทะยานสู่อันดับหนึ่งในสิบของโลกเสียด้วย 

                “เอาอะไรมาพูด!”

                “เท่าไหร่?”

                 ร่างสูงใหญ่ยังคงเชื่อมั่นในสิ่งที่คิด  

                “นี่แก...พูดจาให้มันรู้เรื่องหน่อยนะ ฟังให้ดี...ฉันไม่เคยคิดเรื่องชั่วๆ แบบนี้”

                “งั้นเหรอ...บอกมาว่าคุณได้เงินจ้างมาเท่าไหร่”

                ยังเซ้าซี้เสียจนหญิงสาวชักรำคาญ

                “ได้! ในเมื่อถามดีนัก เดี๋ยวขอคิดดูก่อน...”

                ชายหนุ่มมิได้ปล่อยให้เธอได้คิดนาน เพราะสายตามองเห็นว่าลูกน้องคนสนิทอย่างโรมส่งสัญญานว่าการตรวจตราโดยรอบเสร็จสิ้นแล้ว และไม่มีอะไรน่ากังวล ดังนั้นจึงคิดแกล้งจอมพยศที่ช่างต่อปากต่อคำด้วยการก้มลงไปหา แกล้งพ่นลมหายใจร้อนผ่าวผ่านแก้มเนียนจนเอมอรดาที่มัวแต่คิดถึงจำนวนเงินนั้น ถึงกับผงะ พยายามดิ้นรนจากอ้อมกอดอันแข็งแกร่งให้ได้

                “ทะ...ทำอะ...ไร”

                “เปล่า”

                “ยังจะ...มาทำหน้าบื้ออีก เอา...เอางี้...ไอ้ค่าจ้างน่ะ...ฉันได้มา 5,000 ยูโร”

                คำตอบปากคอสั่นนี้ทำให้มัทเธอุสถึงกับหัวเราะก๊าก

                “5,000 ยูโร...ไอ้คนจ้างมันปัญญาอ่อนรึไงกัน”

                “ก็ใช่นะสิยะ ไม่รู้หรือไงว่าประชดอยู่เนี่ย!”

                ”ผมต้องตรวจสอบคุณก่อน”

                มัทเธอุสกระชากเอมอรดาที่อ้าปากจะท้วง พร้อมทวงค่ากล้องที่เสียหาย ทว่ากลับต้องซอยเท้าให้ทันก้าวยาวๆ ของเขาจนขาแทบขวิด ยิ่งโดนบังคับราวจับยัดลงกล่องไปที่นั่งตอนหลังของรถเก๋งตราสามแฉกคันหรูจนหน้าผากโขกเข้ากับขอบประตูจนต้องร้องโวยวายขึ้นมาอย่างเหลืออด

                “เจ็บนะ!!”

“เงียบ!!”

ร่างสูงใหญ่นั้นเข่นเขี้ยวด้วยโมโห เพราะยายตัวเล็กนี่ นอกจากจะโวยวายเสียงดังคับรถแล้วยังดิ้นพล่านทั้งเตะทั้งถีบจนเผลอกระแทกเข้าที่จุดยุทธศาสตร์ทำให้เขาจุกจนหน้าเขียว หากฝืนกัดฟันขณะกระชากเรียวขาเล็กคร่อมหน้าตักแกร่งแล้วตวัดฝ่ามือตะปบเข้าที่เอวให้เธออยู่นิ่งจนได้

                “ทะ...ทำ...อะ...ไร”

                เอมอรดาพยายามผลักใสใบหน้าที่เจือรอยแดงก่ำ ซึ่งก้มซุกไซร้ซอกคอนุ่มไม่หยุดพัก เรียวปากกระด้างกดแน่นตรงชีพจรเต้นตุบตับของร่างแบบบาง เม้มเนื้อเนียนไว้แน่นเพื่อระงับอาการปวดร้าวพร้อมกดสะโพกมนให้ชิดกับส่วนแข็งแกร่งที่กำลังร้าวรานไว้จนแทบไม่เหลือช่องว่าง

“แก!”

แม้จะเอ่ยเสียงเขียว ทว่ามัทเธอุสมิได้ใส่ใจ เพราะตอนนี้เขาต้องการให้สิ่งที่เผชิญอยู่มันเข้าสู่ภาวะปกติที่สุด อาการดิ้นรนขัดขืนที่น้อยลงเพราะอ้อมแขนรัดแน่นขึ้น อีกทั้งการสัมผัสถึงเนื้อตัวก็มีผลให้ร่างบางถึงกับนิ่งขึงไปได้เหมือนกัน  

นานสองนานในความคิด สุดท้ายเอมอรดาก็ถูกเขาผลักออกไปข้างตัวอย่างไม่ใยดี จนนอนเค้เก้ลงบนเบาะหนังนุ่ม การกระทำอันหยาบคายนั่นทำให้เธอถึงกับเลือดขึ้นหน้า แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อยากจะไปต่อกรกับฝ่ายที่ตัวโตยังกับยักษ์ปักหลั่น  

ร่างอ้อนแอ้นตัดสินใจกระเถิบให้ห่างจนชิดประตูอีกฝั่ง แล้วมองหาปลดล๊อกประตูรถ ทว่าก็ต้องขัดใจ และก่นด่าไอ้เจ้าของรถที่นั่งหน้าเชิดมองไปข้างนอกหน้าต่าง ออกมาด้วยภาษาไทยเสียงดังฟังชัด

                “หนอย!...ไอ้บ้า!! ผลักมาได้...แกลวนลามฉันแล้วยังทำแบบนี้เหรอ ได้!...คอยดูนะ!...เดี๋ยวค่ากล้องที่แกขว้างทิ้ง แม่จะเรียกให้หมดตัวเลยเชียว!! แล้วอีรถบ้านี่...คนขับจะล๊อกมันทำไม เฮ้!!ม”

“..........”

มัทเธอุสเหลียวมองต้นเสียงซึ่งชี้โบ้ชี้เบ้ไปที่ประตูรถ แต่เขาทำเป็นนิ่งไม่พูดไม่จา แล้วกลับหันไปทางเดิมอีกครั้ง พลางครุ่นคิดเรื่องอื่นที่ยังค้างคาอยู่ในใจ  

“ทำเป็นเมิน...ไอ้กรีกเก็งกอง...เอาไงดีเนี่ย...หรือว่า?”

มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ซึ่งเจ้าตัวสะพายไว้แน่นกับตัว โดยหันส่วนกระเป๋าบรรจุมาอยู่ด้านหน้าเพื่อป้องกันการโจรกรรม โทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วถูกฉวยขึ้นมากดหมายเลขร้องเรียนสำหรับนักท่องเที่ยว ทว่าคนตัวโตที่นั่งไขว่ห้างพร้อมกับยกมือลูบคางบึกบึนกลับอมยิ้มกริ่มสบายๆ ด้วยไม่อนาทรใดๆ ทั้งสิ้น จนคนที่กำลังฟ้องร้องทางการถึงกับแยกเขี้ยวใส่อย่างโมโห

“เอ๊ะ! ทำไมไม่เห็นกลัวเลยล่ะ...หรือว่า...เป็นมาเฟีย ตายแล้ว...หนูเอม นี่เธอทะเล่อทะล่าไปเหยียบตาปลาแล้วเหรอไง”

เอมอรดาถามเป็นภาษาแม่กับตัวเองด้วยใบหน้าจืดเจื่อน อีกทั้งลืมฟังเจ้าหน้าที่รัฐซึ่งถามอยู่ทางปลายสาย ซึ่งทางโน้นถามย้ำถึงคู่กรณีที่เธอไปมีเรื่องด้วย แต่แล้วก็ต้องอ้ำอึ้งปนโมโหเพราะมิอาจตอบได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และมีปัญหากับใคร

“อ๊าย!! เอามานะ”

“กรุณาเงียบหน่อยครับ...คุณผู้หญิง”

คนที่นั่งเงียบมาตลอด เอี้ยวตัวคว้าโทรศัพท์ให้มืออย่างรวดเร็วแล้วกรอกเสียงลงสนทนาด้วยภาษาของเขาเพียงแค่สองนาที ก่อนจะพับเก็บหย่อนลงกระเป๋าเสื้อสูท ทำให้ร่างแบบบางที่ถลามาเอามันคืนถึงกับพลาดตกอยู่ในอ้อมอกกว้างอย่างช่วยมิได้ ลมหายใจอุ่นร้อนปนกับกลิ่นน้ำหอมจากเรือนกายของบุรุษเพศส่งผลให้แก้มเนียนถึงกับแดงปลั่งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทว่าคราวนี้เขาได้ผลักกายนุ่มนิ่มออกอย่างกักขฬะเช่นก่อนหน้า หากกลับเลื่อนฝ่ามือใหญ่ตรึงเอวคอดไว้ กระชับแน่นจนไม่หลุด

“ปล่อย!! เอ๊ะ!!”

ทว่ายิ่งดิ้น กลับเหมือนยิ่งยุ และแม้จะถลึงตาบวกกับทุบตีด้วยความโมโห หากร่างสูงใหญ่กลับไม่นำพาสักนิด นอกจากจะยิ้มยั่วที่ได้แกล้งใครบางคนเพื่อระบายอารมณ์เขม็งเครียด

“ก้นนุ่มดีนี่...แถมยังใหญ่ซะด้วย”

คำพูดยั่วเย้าที่หลุดจากริมฝีปากหนาได้รูปดั่งคันศร ทำให้คนได้ยินถึงกับอ้าปากค้าง แค่ถึงเนื้อถึงตัวก็ว่าน่าเกลียดแล้ว แต่นี่ยังมีวาจาสามหาวตามมาสะกิดอารมณ์ให้ขุ่นยิ่งขึ้นอีก

“น่าเกลียด! ไร้มารยาท! แกหยุดทำรุ่มร่ามกับฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นจะร้องให้หูแตกเลย”

คำขู่แสนไร้ผล เพราะมือหนาเลื่อนไปไล้สะโพกอย่างชื่นมื่นเสียอีก 

“แก!”

“พูดให้มันเพราะๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นผมจะ...”

หากร่างสูงกำยำกลับนึกไม่ออก แต่แล้วก็ยิ้มร้ายเมื่อไพล่นึกไปถึงลูกสาวของโรมที่เคยดื้อกับเขาอยู่ครั้งหนึ่ง แล้วโดนตีก้นจนน้ำตาเล็ด

“ตีก้นใหญ่ๆ นี่ให้แฟบไปเลย แล้วนี่ชอบเอเลียสรึไง?”

“ทำไมฉันต้องบอก!”

คนที่กำลังของขึ้นชะงักกึก หน้าแดงซ่าน หากเพียงครู่ตีหน้าซื่อก่อนจะเย้ยกลับ พร้อมลอยหน้าลอยตาชนิดไม่มีเกรง จนมัทเธอุสเลิกคิ้ว พร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก หากเป็นสาวชาวกรีกเมื่อได้มาอยู่ใกล้ชิดกับอาหนุ่มของนักเทนนิสชื่อก้องโลกคงจะยอมอ่อนให้เป็นแน่ แต่นี่กลับไม่หลงเสน่ห์ของเขาเสียอย่างนั้น

“แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหน?”

“โรงแรม”

“ห๊า!...ไม่เอ๊า! แก...”

“แก?”

ร่างสูงใหญ่ขัดขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงดุๆ จนเอมอรดาถึงกับชะงัก ไม่ได้กลัว...แต่ไม่อยากให้เกิดเหตุร้ายกับตัวเอง 

“เชอะ! เรียกคุณก็ได้”

“อย่างนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย” 

“งั้นสิ แล้วนี่คุณปล่อยฉันลงได้หรือยัง ถ้าคุณไม่บอกให้คนขับรถหยุด...ฉันจะร้องให้ลั่นรถ”

“ตามสบาย”

มัทเธอุสปล่อยมือจากสะโพกผาย ปล่อยเธอลงจากตัก พลางขยับตัวไปนั่งไขว่ห้างสบายๆ ในรถคันโตซึ่งมีพื้นที่กว้างขวาง พิงหลังกับเบาะนุ่มเหลื่อมกับประตู ลูบปลายนิ้วกับคาง พร้อมจับจ้องเอมอรดาที่นั่งค้อนหน้าดำหน้าแดง และคิดเล่นๆ ในใจว่าเธอคงไม่กล้า  

แต่ทว่า... 

กรี๊ดดดด...

นั่นคือสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ยิ่งฝ่ายชายเบ้หน้ารำคาญเท่าไหร่ เอมอรดาที่โผเข้าเกาะหมับที่แขนกำยำ แสยะยิ้มด้วยสีหน้ามาดร้าย เปล่งเสียงดังแปดหลอดกลับตะเบ็งออกมามากยิ่งขึ้น ลำคอเล็กเกร็งจนเส้นเลือดปูด ตั้งอกตั้งใจตะโกนใส่หูจนเขาต้องยกมือหนาปิดหมับที่ปากจิ้มลิ้มจนร่างอ้อนแอ้นดิ้นขลุกขลัก

“ยายตัวแสบ!”

“ไอ๊อ๊า...อ่อยนะโอ้ย”

แม้จะถูกตะปบปาก แต่คนตัวเล็กกว่ามากยังฤทธิ์เยอะ

“เงียบ!”

“ไอ๊!”

เมื่อได้ยินคำปฏิเสธ อีกทั้งใบหน้านวลใต้ฝ่ามือใหญ่ส่ายเป็นพัลวัน ดวงตาหรี่มองเขาด้วยความแค้นเคืองชนิดที่ไม่ยอมลดราวาศอก จนมัทเธอุสต้องใคร่ครวญหาวิธีปราบพยศหญิงสาวให้ได้ และคิดไม่นานก็ยิ้มออกมาได้ มันดูเจ้าเล่ห์เสียจนร่างแบบบางชักหวั่นใจ 

“ที่จริงผมเองก็คิดๆ ว่าจะชดใช้ค่ากล้องที่เสียหายให้กับคุณสัก เอ...เท่าไหร่ดี 500 ยูโร”

“ไอ๊เอา...อันอึง”

“พันยูโร ไม่เกินไปหน่อยหรือ”

เอมอรดาส่ายหน้า เรื่องอะไรต้องยอม...เพราะคิดเลขบวกลบคูณหารแล้ว จำนวนเงินที่เหลือจากการซื้อกล้องใหม่ มันคือเงินชดเชยความเสียหายทางด้านจิตใจ ซึ่งเป็นสิทธิ์พึงได้ จะให้ยอมอ่อนข้อก็กระไรอยู่

“โอเคๆ...ตกลง แต่ถ้าผมปล่อยมือ ห้ามกรี๊ดอีกเป็นอันขาด”

สิ้นคำบอก พร้อมกับหญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักรับรองนั้น ฝ่ามือใหญ่ถอนออกจากริมฝีปากปากอิ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะล้วงไปหยิบเช็คจากอกเสื้อ ตวัดปากกาเซ็นต์ลงไปโดยไม่มีลังเล 

“1,000 ยูโรก็โออยู่ เสร็จแล้วก็ฉีกมาสิคะ”

หญิงสาวแบมือยื่นมาตรงหน้าตัก กระดิกนิ้วพร้อมยักคิ้วกวนอารมณ์ร่างสูงใหญ่อีกต่างหาก แต่ทว่าคนจ่ายเงินกลับเปลี่ยนใจยัดเช็คที่เขียนเรียบร้อยแล้วลงกระเป๋าตรงอกเสื้อดังเดิมทำให้เธอถึงกับฉุนกึก ตวัดสายตาคมกริบราวกับหวังจะกรีดให้เขาได้รู้สึกเสียบ้าง แต่ว่าอีกฝ่ายกลับเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างที่ครึ้มด้วยเมฆก้อนใหญ่เสียแล้ว

“หนอย! ทำมาลีลา เชอะ! ไอ้กรีกเก็งกอง...เดี๋ยวก็เรียกจนหมดตัวซะร๊อก”

ภาษาแม่ถูกใช้สำหรับบริภาษคู่กรณีอีกครั้ง จากนั้นจึงนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา หากใช้เวลาครุ่นคิดว่าหลังจากได้ทรัพย์ก้อนโตนี้จะวางแผนเที่ยวต่อ หรือว่าแพ็คกระเป๋ากลับบ้าน ด้วยเสียฤกษ์ดีไปเสียกระนั้น แต่แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าเนียนที่หันมองนอกหน้าต่างว่าในเมื่ออีกฝ่ายกวนใส่เธอก่อน เงินก้อนนั้นที่ควรจะได้ ดูจะน้อยไปเสียแล้ว!...งานนี้ต้องได้ใกล้ชิดกับเอเลียสดีกว่า มันถึงจะคุ้มค่ากับการถูกลากตัวมาแบบนี้